Afsluiting behandeling in obesitas kliniek.

Vanochtend (14-05-2013) sloot ik samen met de 8 andere personen een jaarbehandeling af in het obesitas kliniek van Eindhoven. Jammer genoeg was één persoon afwezig.

Iedere drie weken kwamen we daar om behandeld te worden door een psychologe, bewegingsdeskundige en een diëtiste. Voor de 10 cliënten was het toch wel een bewogen jaar. Hoe nu verder na een maagverkleining? In het begin vliegen de kilo's er af. Maar dat blijft niet duren en het is ontzettend handig om hulp te krijgen. Om een betere gezondheid en een nieuwe levensstijl te ontwikkelen. Dat alles werd door ondersteuning van het team in het obesitas kliniek gedaan. 

Als ik naar mij zelf kijk ben ik redelijk tevreden. Ik wil niet te negatief over komen. Maar als ik eerlijk ben, had ik er toch meer van verwacht. Toen ik de start maakte kreeg ik te horen dat het heel intensief is. Daar ben ik het niet mee eens. Ja, er werd veel heel veel gepraat. Maar daar bleef het bij. Bij de bewegingsdeskundige hebben wel wat gesport en wandelingen gemaakt. Maar echt intensief was dat niet. Natuurlijk je moet het zelf doen, dat weet ik. Maar als je dan aan zo'n sessie begint verwacht je er toch meer van. Om niet te pessimistisch te zijn ben ik blij dat ik het gedaan heb! Ik ben zelf een flink aantal kilo's kwijt geraakt. En dat heb ik echt te danken aan de adviezen en tips die ik mee nam uit het obesitas kliniek. Zowel van de mensen daar maar ook zeker van de 9 andere personen waar mee ik deze sessie volgde. Daarom wil ik even stil staan bij deze personen.

De ondersteuning die we als groep onderling gaven. Was hart verwarmend en heel belangrijk. Samen zit je met het zelfde probleem. Om een oplossing te zoeken om gewicht te verliezen. Dat gaat bij de één makkelijker dan de andere. Maar om door goed naar elkaar te luisteren krijg je nieuwe tips en adviezen om uit te proberen. Zo ontstaat er een band, die steeds hechter wordt. Dat was vandaag wel heel duidelijk toen we een opdracht kregen. Bij de psychologe kregen we een A4 waar je post-its op moest plakken. Op iedere post-it moest een positieve noot staan voor elke deelnemer. Dat was een emotioneel moment. Want de warme boodschappen vlogen je om de oren. Een voorbeeld kan ik laten zien van het A4 wat ik kreeg: 

Deze positieve notities zijn me erg dierbaar. Daarom ga ik ze allemaal een keer goed vast plakken. Om het vervolgens in te lijsten. Waarna ik op zoek ga naar een mooie plek in huis waar dit komt te hangen. 
Van de obesitas kregen we ook een mooi symbool. Een replica van een beeld wat staat in de obesitas kliniek te Hilversum. Het straalt zoveel positieve kracht uit. Ik heb deze inmiddels een mooie plaats gegeven. Als herinnering aan de tijd van deze behandeling. Maar ook als motivator om door te gaan waar ik mee bezig ben, kilo's verliezen.

Één van de deelneemsters verraste ons op het laats van de ochtend nog met een mooi present. Een schitterende witte roos, met een lief kaartje en gelukspoppetje.

Het was een mooie en liefdevolle ochtend. Omdat onze diëtiste in bespreking was hebben we het laatste uur gebruikt om nog even lekker te kletsen. Moet kunnen, vonden wij ook. Een aantal van ons groepje zit op social media. Dus kunnen we elkaar virtueel  nog volgen. Maar om het contact warm te houden hebben we afgesproken om ieder half jaar of jaar bij elkaar te komen. Voor een leuke activiteit, flink bij te kletsen en elkaar te bewonderen. Zo zal onze eerste meeting zondag 10 november zijn. Waar ik nu al naar uit kijk. Afgelopen jaar hebben we  veel gesproken, er hebben tranen gevloeid maar boven al is er veel gelachen! En dat is belangrijk. Misschien ben ik aan het begin van dit stuk wat negatief. Is het wel zo dat ik iedereen die een maagverkleining krijgt dit aanbeveel. Want het is de ondersteuning die je nodig hebt.

Het afgelopen jaar heb ik veel gepraat, nagedacht en knopen door gehakt. Om te werken aan een nog mooiere toekomst. Dat heeft wat veranderingen met zich mee gebracht. Want ik ben er achter gekomen dat ik vooral mijn rust moet hebben. Neem ik teveel hooi op mijn vork is dat een gevaarlijke valkuil. Ik pak alles aan waar ik positieve energie van krijg. Maar neem op tijd een pas terug om aan me zelf te denken. Wil iemand een keer uitgebreid met mij praten over deze behandeling. Laat me dat weten. Het is lastig omdat allemaal in één blog te vertellen. De aanleiding van dit verhaal was voornamelijk de groep. We zijn allemaal dichter naar elkaar toe gegroeid. De ene eerder dan de andere. Maar het gebeurde en dat is een fantastisch resultaat! Waar door er een band is ontstaan om elkaar te blijven zien. Tanja, Janneke, Louise, Theo, Mila, Habibe, Yasemin, Wilma en Celia bedankt voor de fijne tijd die we samen in Eindhoven hadden!

En wie ik zeker niet mag vergeten zijn Saskia, Yvonne, Joset en alle andere van de obesitas kliniek in Eindhoven. Zonder hun specialisme hadden wij het toch lastig gehad.

#GDMW073: Editie 2013 fantastisch en inspirerend.

Op 11 mei was in de Verkadefabriek het Geen Daden Maar Woorden festival. Een festival dat uit elkaar spat van het literaire geweld. Dat was te merken aan het overvolle programma. Thuis had ik al het blokkenschema uit geprint. Om een planning te maken wat ik zeker niet wilde missen. Al snel kwam ik er achter dat ik moest rennen van het ene naar het andere  podium. Zo'n overvolle programma met hele mooie namen. Daar wil je toch alles van zien! Zeg nou zelf, als literaire liefhebber is dit om je vingers er bij af te likken:

Deze flyer was trouwens erg makkelijk. Je kon hem opvouwen tot broekzak formaat. Maar het was ook logisch ingedeeld. Met op de achterkant het blokkenschema en een plattegrond van de Verkadefabriek:

Toen ik de Verkadefabriek binnen kwam moest ik me even oriënteren. Dit was mijn eerste keer in dit prachtig pand! Nadat ik mijn kaartje opgehaald had direct door om dat in te wisselen voor een polsbandje. Even snel rond gelopen om alle indrukken tot me te nemen. Daarna snel richting grote zaal. Daar opende om 20:00 uur Tom Lanoye met zijn optreden. 

De naam van deze schrijver, dichter, columnist, scenarist en theaterauteur had ik de laatste tijd veel voorbij zien komen in de media. Dus was ik geprikkeld om te gaan kijken en luisteren wat hij te vertellen had. Tom koos er voor om wat gedichten voor te dragen. Nadat het eerste gedicht voorbij was. Wist ik al meteen, deze man moet ik gaan lezen! Maar met zijn ode aan Hugo Claus blies hij mij helemaal om ver! Wat een bijzonder mooie opener voor deze avond. Ik was serieus bang dat ik meteen het mooiste van de avond had gezien. Zijn performance was zo ongelooflijk intens! 

Na het optreden in de grote zaal liep ik richting filmzaal 1 waar Leon Verdonschot ons zou vermaken met tekst en beeld. Deze auteur prikkelt me met zijn werk. Want hij schrijft ook vaak over muziek. En laat dat een andere grote hobby van me zijn. Leon begon dan ook met een verhaal dat hij vanavond eigenlijk niet ik Den Bosch kon zijn. 

Omdat hij graag naar de Ijsselhallen in Zwolle wilde gaan. Omdat daar gisterenavond (11-05-2013) Meatloaf zijn laatste concert heeft gegeven. Maar nadat Leon een recent filmpje had gevonden van een zingende Meatloaf. Wist hij dat hij met een gerust hart af kon reizen naar Den Bosch. Nadat het publiek het filmpje ook had gezien begrepen we hem. Meatloaf zong namelijk zo ongelooflijk vals! Met een ander verhaal begon Leon te vertellen over Keith Bakker. Ooit schreef Leon namelijk het levensverhaal over deze ex-drugsverslaafde in het boek Pushing The Limits. Tijdens zijn werk aan dit boek nodigde hij Keith uit. Om terug te gaan naar een, voor Keith helse plek, brug ergens in Amsterdam. Iedere keer als Leon belde voor een afspraak verzon Keith wel een smoes om niet te gaan. Op een bepaalde dag had Keith wel een hele goede reden. In Smith & Jones, Keith's voormalig afkickkliniek, kwam een goede bekende vertellen over zijn verslavingsverleden aan andere verslaafden. Leon vroeg hem of dat hij er bij mocht zijn. Want het was niemand minder dan John Hiatt. Dat mocht van Keith en dat was voor Leon zelf ook een aangename verassing! Leon vond het jammer dat Keith, vanwege omstandigheden, er niet bij kon zijn deze avond. We weten namelijk allemaal wat er met deze persoon gebeurt is.

Het was interessant om te luisteren naar het werk van Leon Verdonschot. Enkele boeken, waaronder bovengenoemde, heb ik in mijn boekenkast staan. En ik kijk uit naar zijn nieuwe boek Alles van Elkaar, wat volgend jaar uit komt.

Toen ik filmzaal 1 uitliep voor het volgende optreden. Zag ik op het blokkenschema dat ik eigenlijk had kunnen blijven zitten. Dus ik keerde vrijwel meteen om. Want nu kon het wel eens druk gaan worden. Want niemand minder dan Nico Dijkshoorn maakte aanstalten om op te gaan treden. Er was nog plaats op de eerste rij, dus nam ik plaats om te genieten van Nico's werk. Ik zal niet de enige zijn die Nico heeft leren kennen via De Wereld Draait Door. Op tv geniet ik altijd van zijn prachtige gedichten die hij schrijft tijdens het programma. Inmiddels heb ik ook bijna al zijn boeken in huis. Als fan mocht ik dit dus niet overslaan. Zodra het tijd was zette Nico de vaart er meteen in. Hij bromde wat dat het wel erg korte optredens zijn. 

Maar ja, wat wil je met zo'n druk programma en strakke planning. Hij begon met zijn introductie van zijn laatste boek, Dijkshoorn kijkt kunst. Hoe dat tot stand was gekomen. En dat zijn uitgever het een leuk idee leek om dit ook in een boek te verwerken. Om zijn teksten kracht bij te zetten projecteerde Nico op het grote doek achter hem, het besproken kunstwerk.

Alle kunstwerken hebben de typische hilarische Dijkshoorn teksten gekregen. De ene nog humorvoller dan de andere! Daarna had hij zin in wat gedichtjes, heerlijk ook weer die humor en hilariteit wat je van hem verwacht. Daarna las hij nog een stuk uit zijn boek Kleine dingen. Het was inderdaad een kort maar krachtig optreden. Maar ik ben blij dat ik hem nu ook live aan het werk heb gezien!

Na het optreden van Nico Dijkshoorn had ik even wat meer tijd. Dat gaf mij de gelegenheid om op onderzoek uit te gaan. In de centrale hal stond namelijk een jonge blonde dame ons toe te roepen. Om achter haar toegang te nemen naar... ja wat... een theatertje... een bunkertje... of was het toch een tentje? 

Met als titel Geen tijd maar schrift. Wat bleek als je toegang nam, wat ik uiteraard gedaan heb, dat ze je kennis lieten maken met Mest en Passionate Platform. Wat daar binnen gebeurde blijft geheim... ja sorry, had je er maar bij moeten zijn. Ik kan alleen maar zeggen dat ik naar buiten liep met inspirerende gedachten. Binnen in het tentje kreeg ik de eerste editie van Mest. Een nieuw magazine over de cultuur van Brabant. De lancering van dit magazine was om 20:00 uur in de kleine zaal. Maar toen stond ik te genieten van Tom Lanoye. Maar ik moet zeggen het ziet er ontzettend indrukwekkend uit! Meer informatie: Mest magazine. 

Bij Passionate Platform kan je 24/7 literatuur ontdekken en ontdekt worden. Meer informatie: Passionate Platform. 

Toen snelde ik mij vlug naar filmzaal 4 waar interviews werden gegeven. Tyche van 

Bommel stelde daar diverse vragen aan auteurs en dichters. Ik ging naar het interview met dichteres Tjitske Jansen. Eerlijk gezegd ken ik haar werk nog niet goed. En dit gaf ook een mooie gelegenheid om de vrouw achter de gedichten te leren kennen.

Het was een indrukwekkende interview. Voor mijzelf een mooie leerschool. Want onzekerheid blijft vast kleven aan je werk. Ook als je met een eerste bundel uit komt. En dat blijkt dan een bestseller te worden. Dan vooral komt de onzekerheid de kop op steken. Dar ervoer Tjitske met haar eerste bundel. Wat volgt met de vraag waarom een tweede bundel uit te geven. Ze had het idee alles al geschreven te hebben wat ze in zich had. En je bent niemand iets verplicht. Maar ja, dan begint het toch te knagen. Fans vragen om meer en zelf vind je het toch ook tof. Dus begin je aan een tweede bundel te werken. Want succes smaakt naar meer. Ook was Tjitske heel liefdevol over auteur Joke van Leeuwen. Waar van ze veel geleerd heeft. Ze sprak mooie woorden over haar, het leuke was dat Joke tussen het publiek zat. Tycha vroeg haar om werk voor te dragen uit haar bundels Het moest maar eens gaan sneeuwen en Koerikoeloem. 

Ook kregen we een speciaal verzoek van haar. Of dat wij als publiek mee wilde werken aan een meditatie. Dat lieten we graag toe. In een minuut moesten we onze ogen sluiten en op onze adem halen. Daarna had Tjitske een aantal gedachten opgeschreven waar wij aan dachten. Heel apart, want de meeste mensen waren toch afgeleid door het geluid elders. Ik moet zeggen dat deze dame iets los gemaakt heeft in me. Ik ben dan ook benieuwd naar haar werk!

Na dit interview kon ik blijven zitten. Want de volgende auteur die plaats nam was Arjen Lubach. Deze man is bekend van tv, cabaret maar ook als schrijver. Na drie romans heeft hij sinds kort zijn eerste thriller geschreven. Het interview ging over het verschil van een roman of thriller schrijven. Wat leuker was en of dat er al gedacht werd wat het volgende boek zou zijn.

Daar kon Arjen nog weinig over zeggen. Hij had kleine plannen in zijn hoofd voor een nieuwe roman. Maar dat is nog allemaal erg vers. Tycha vroeg hem wat voor te lezen. En dan het liefst uit zijn nieuwe thriller IV, dat deed Arjen liever niet. Om het publiek niet teleur te stellen kregen we een kleine preview. De rest moeten we echt zelf gaan lezen. Dat zal dan ook zeker gebeuren! Wel had hij nog een andere interessante voordracht. Een kort verhaal wat in de zomer uit gegeven zal worden door Lebowski. 

Na dat deze interview en voordrachten afgelopen waren. Liep het festival langzaam ten einde. Nog snel even naar de kraam van Selexyz om wat boeken te kopen. Met drie boeken was ik erg gelukkig, Het zijn namelijk auteurs waar van ik het werk nog niet goed ken. Ik nam de volgende boeken mee: Tjitske Jasen - Het moest maar eens gaan sneeuwen, Tom Lanoye - Een slagerszoon met een brilletje (De Wase trilogie 1) en Arjen Lubach - Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend.

Daarna was er nog een swingende afsluiter in de grote zaal. Namelijk een optreden van de Rotterdamse beatband The Kik. Bekend van o.a. de hit Simone en hun maandelijkse optreden in tv programma De Wereld Draait Door. Nou moet ik eerlijk zijn dat niet mijn muziek is. Maar ach, ik was er toch dus pik even wat mee van het optreden.

Daarna was het voor mij echt afgelopen. Helaas, want dit smaakt naar meer! In de toekomst zal ik dit festival weer aan doen. Want in vijf uur tijd krijg je zoveel literair genot over je heen. Het is wel jammer dat ik wat optredens heb moeten missen, omdat ze overlapten met andere. Zo miste ik Harde Noten: Bertolf & Kasper van Kooten, Scapino ballet met Ester Naomi Perquin, Wilfried de Jong & Cock van Vuuren en Ten Adem. Laatst genoemde is een poëtische band uit Gent met o.a. Bardthesque Jaques. Deze man heb ik op de laatste editie van Dicht Slam Rap te Boxtel gezien met zijn poëzie. Daar overtuigde hij me al met zijn werk.

Ik bedank alle medewerkers, auteurs en alle andere die deze avond hebben verzorgd! Geen daden maar woorden heeft mij geprikkeld en geïnspireerd. Graag kom ik weer terug bij een nieuwe editie in Den Bosch!