Daarom deel ik zo weinig...

Als schrijver of dichter ben je altijd op zoek naar het juiste woord, het juiste ritme, het juiste beeld, etc. De hersenspinsels die zich verzamelen in je hoofd. Moeten op papier komen. Daar werk je dagen, weken of maanden aan. Je schrijft je schrapt je laat het rijpen. Tot dat het moment is gekomen dat je klaar bent. Tenminste dat denk je, want zelf vind je dat het altijd beter kan. 

Zeker als een beginner ben je bang je werk los te laten. Omdat in de weide wereld te sturen. Toch verlang je er naar dat andere het lezen. Omdat je wil weten hoe andere je werk vinden. Dat ondervind ik zelf iedere keer weer. Als ik een gedicht af heb en het heeft genoeg gerijpt. Dan stuur ik het meestal als eerste naar mijn ouders en zus. Maar wel met de vraag of dat ze een eerlijke reactie willen geven. Verder lezen mensen die bij mij op bezoek komen wel eens wat werk. En daar laat ik het dan bij. Inmiddels ben ik wel wat vrijer geworden om werk te laten lezen of horen. 

Wil ik aan mijn naam werken, zal ik meer werk van me los moeten laten. Een droom van mij is om poëzie in de toekomst uit te gaan geven. En welke schrijver/dichter wil dat nou niet. Inmiddels heb ik al diverse gedichten geschreven. En het ouder werk zal hier dan ook in korte tijd op komen staan. Zowel in tekst als video. De video's zijn niet super goed. Deze heb ik eens gemaakt om mezelf terug te zien en te horen. 

Nieuw geschreven werk ben ik heel zuinig op. Ik probeer steeds meer aan verschillende wedstrijden/voordrachten mee te doen. En verschillende wedstrijden hebben de regel dat ze alleen nieuw, niet gepubliceerd werk, willen. Daar bedoelen ze ook de social media mee. Daarom deel ik geen nieuwe gedichten en ben ik spaarzaam om mijn werk te delen.